چند سال پیش وقتی اول بار کتاب زندگی نامه اثر آلن شلستون با ترجمه حسن افشار منتشره توسط نشر مرکز را می خواندم متوجه شده بودم که چه کتاب نغزی است.
از زمان انتشار و مطالعه آن کتاب نغز تاکنون چند زندگی نامه خوانده ام شاید تا همین یکشنبه شب زندگی من پابلو نرودا از همه جالب تر بود چیزی شیرین تر از خاطرات یک مترجم محمد قاضی. ولی هیپی اثر پائولو کوئلیو چیز دیگری است، غیرقابل مقایسه با آن دو دیگر. نمونه اعلای یک زندگی نامه نو، آن چنان که ویرجینیا وولف توصیف کرده است. با وجود این، اگر وقتی نوشته "آقای پاموک، آیا شما واقعا این ماجراها را از سرگذرانده اید؟" را خوانده باشی این جمله را حتما خوانده ای که " اینکه آنچه می خوانیم نه دقیقا محصول تخیل است و نه دقیقا واقعیت؛ چیزی است که هم خواننده و هم نویسنده می دانند و بر سر آن توافق دارند." (پاموک، اورحان. رمان نویس ساده نگر و رمان نویس اندیشمند. ترجمه علیرضا سیف الدینی. نیلوفر، ۱۳۹۲:ص ۴۵)
وی در این زندگی نامه جاده ای به دنبال حقیقت است هرچند که خودش می گوید به دنبال نویسنده شدن است. شاید نویسنده شدن همان حقیقتی بوده که در بیست و سه سالگی از آن سر دنیا او را به خانقاهی در استانبول خاموش در استانبول کشاند. سماع صوفیانیه ای که در برزیل تماشا کرد و معنی آن را در خانقاهی خاموش درک کرد.
در این زندگی نامه چند شخصیت را گام به گام یا فصل به فصل یا ورق به ورق بخوبی و لایه لایه معرفی می کند و یا شاید در واقع خودش را. سماعی که در سال ۱۹۷۰ هوایی با پرواز مستقیم از برزیل به هلند که روزگاری از مراکز هیپی های آزاد بود، شروع می شود. و در هلند اسیر بتی می شود به نام کارلا در همراهی با کارلا که او را با خود همسفر مسیر آمستردام تا نپال می کند اما در استانبول از او جدا می شود حال آنکه قبل از آن همیشه کارلا دیگران را رها می کرده است.
کارلا و دیگران هم معلوم نیست واقعا به نپال رسیده باشند یا نه؟
هیپی جوهره اندیشه پائولو است. شاید با خواندن این اثر بشود بهتر پائولو را در سایر آثارش درک کرد. واکاوی حقیقت بدون اتکا به اصول عرفانی و فلسفی د انشگاهی بلکه برپایه سیر و سلوک قصه و کندوکاو ذوقی .
درباره این سایت